ZNAJDŹ W PROGRAMIE

Pewnego razu w Anatolii | Bir zamanlar Anadolu’da – reż. Nuri Bilge, 2011

data: 06/08/2011, godzina: 19:30, miejsce: Duży Namiot, program filmowy: świat pod namiotem, program artystyczny: filmy
program filmowy: plebiscyt publiczności,

TR, BA | 2010 | kolor | 150 min
reż|dir Nuri Bilge Ceylan pro|pro Zeynep Özbatur, Zeyno Film sce|sc Nuri Bilge Ceylan, Ebru Ceylan zdj|ph Gökhan Tiryaki muz|mus Thomas Robert mon|ed Nuri Bilge Ceylan, Bora Göksingöi ob|cast Muhammet Uzuner, Yilmaz Erdogan, Taner Birsel, Ahmet Mumtaz Taylan dys|dis Zeyno Film

Życie w małym miasteczku jest podobne do wędrówki w środku stepu: poczucie, że coś “nowego i innego” nagle wyłoni się zza wzgórza, coś innego niż wciąż te same, monotonne drogi. Pewnego Razu w Anatolii, egzystencjalny moralitet odzwierciedlającego stan umysłu współczesnych Turków, to historia śledztwa prowadzonego przez lekarza mieszkającego wśród Anatolijskich stepów. Film, poprzez zastosowanie długich, statycznych ujęć, odzwierciedla niezwykłe piękno i tajemnicę niewielkiego miasteczka i otaczającej go surowej przyrody. Reżyser Nuri Bilge Ceylan, który doprowadził do perfekcji swój unikalny styl kina poruszającego filozoficzne pytania o życie, sam dorastał w miejscowości podobnej do ukazanej w filmie, a historia śledztwa oparta jest na prawdziwych wydarzeniach. Film Ceylana miał swoją premierę na w Cannes, gdzie zdobył nagrodę Grand Prix Jury wspólnie z Chłopcem na rowerze braci Dardenne.

NAGRODY
2011 FF w Cannes – Grand Prix Jury, nominacja do Złotej Palmy dla Nuri Bilge Ceylana

REŻYSER | Nuri Bilge Ceylan (1959)
Turecki fotograf i reżyser. Po studiach na wydziale Elektroniki Uniwersytetu Boğaziçi podjął studia na wydziale filmowym Uniwersytetu Mimar Sinan. Jego pierwszy film Kokon był wyświetlany na festiwalu w Cannes w 1955 roku. Trzeci film reżysera, Uzak, otrzymał w Cannes Grand Prix i nagrodę dla Najlepszego Aktora. Klimaty z 2006 roku otrzymały nagrodę FIPRESCI w Cannes oraz cieszyły się uznaniem krytyki i ekspertów. Filmy Ceylana mierzą się z tematem osamotnienia jednostki, monotonią realnego życia i jego egzystencjalnym wymiarem podkreślanym przez naturalistyczne, statyczne ujęcia przywodzące na myśl kino Abbasa Kiarostamiego, czy Andreia Tarkovskiego.